Maart 2018 : een knobbeltje in mijn borst; Diagnose kwaadaardig gezwel. Behandelplan full option. Chemo, bestralingen, amputatie, immunotherapie.
April, de grove middelen worden ingezet en we starten met 4 EC’s (type chemo). Tweewekelijks om geen tijd te verliezen. De tumor groeit razendsnel.
Het lijkt alsof je het vanop afstand meemaakt. Je leven staat stil en alles wordt overgenomen door de behandeling en de gevolgen die je draagt.
Moe, slechte smaak, haaruitval …. Dat laatste is het ergste.
16 dagen na mijn eerste chemo valt mijn haar met plukken uit mijn hoofd, het putje van de douche zit zo vol dat het water blijft staan. Ik doe mijn lokken in een staartje zodat mijn haren niet door heel het huis dwarrelen maar je kunt het niet tegen houden. Op zaterdag morgen ga ik met een vriendin naar een bevriende kapster. Zij scheert mijn overtollige lokken eraf. Bij elke streep rolt er een traan over mijn wang. Tot de dag van vandaag zag de buitenwereld nog niets van waar ik door moet. Nu kan je het niet meer wegsteken …. Mijn pruik is nog niet opgehaald en ik krijg er een voorlopig van de vriendin. Een kort bob-kapseltje. En zo rijden we weer naar huis. Mijn zonen kijken me wat vreemd aan, een goeie vriend die thuis op me wacht zegt dat ik er mooi mee sta.
Twee uur later kan ik het niet meer houden. Ga ik nu echt maanden met zo een tapijt op mijn hoofd lopen?? Ik ga naar boven en voor de spiegel doe ik de pruik af. Ik kijk naar mezelf … mmm, eigenlijk sta ik nog met millimetertjes. Ik zet een mutsje op en ga naar beneden. Tijdens het eten vraagt mijn jongste zoon of het meevalt, ik beaam, ‘mag ik het eens zien’? Natuurlijk mag je het zien!
Mijn oudste zoon kijkt me niet aan en zegt onmiddellijk ‘ik niet’. Ik doe mijn mutsje uit, mijn jongsten wrijft er eens over, ‘best stoer’ J . ik zie dat mijn oudsten het er moeilijk mee heeft en zet mijn mutsje weer op. Om hem niet te shockeren hou ik de dagen erna zoveel mogelijk een mutsje aan.
S’nachts heb ik ook wel een mutsje nodig, al is het een mooi voorjaar, mijn hoofd heeft het koud.(kijk hier voor onze mutsjes voor de nacht)
Hoe meer ik in de spiegel kijk hoe meer ik me erbij neerleg. Ok, ik ben kaal en ondertussen zijn ook de stekeltjes verdwenen. Er staat echt geen sprietje haar meer op mijn hoofd, zelfs mijn wenkbrauwen en wimpers zijn verdwenen.
Ik zie er zelfs het voordeel van in. Douchen, geen benen scheren, afdrogen en geen kwartier werk om mijn kapsel in vorm te leggen!
Vrienden en vriendinnen komen op bezoek. Het is warm. Echt warm. Ik ben mijn kale hoofd zo gewoon dat ik vraag of het stoort dat ik mijn mutsje afdoe. En zo zit ik, met vrienden en vriendinnen, te kletsen en te genieten, met een kaal hoofd. En voel me net als voorheen. Eén van hen.
In de weken erna draag ik heel uitzonderlijk mijn pruik, iets waar ik me echt niet goed bij voel. Mutsjes wissel ik af met leuke sjaaltjes maar ik loop evengoed met mijn kale bolletje rond.
Waarom moeten we het verbergen dat we geen haar hebben. Waarom zouden we ons slecht voelen? De chemo die dit veroorzaakte red ons leven. En de omgeving mag hier best wat meer bewust van worden !
Dus lieve lotgenoten, ik ben ondertussen 3 jaar verder, mijn haar is al terug lang geweest maar kies nu voor een kort pittig kopje en ben jij nu kaal? Schaam je niet! Kom maar lekker buiten! Je bent nog steeds wie je bent al zie je er even wat anders uit!
Oppeppende groet!
Sigrid
