fbpx

Maandag 4 januari, de eerste maandag van 2021, de eerste chemokuur van dit jaar.

6.00 uur, de wekker gaat. Pfff, het voelt als midden in de nacht. Mijn man en ik kijken elkaar met slaperige ogen aan: ‘Goedemorgen schat’. Met frisse tegenzin sta ik op. Aan de ene kant ben ik dankbaar voor de behandeling die ik krijg, aan de andere kant zie ik er enorm tegenop. Vandaag krijg ik een lange kuur, daarmee bedoel ik dat ik twee verschillende chemo infusen krijg. Volgende week krijg ik een korte chemokuur, met één infuus. Vóór Covid-19 mocht mijn man mee het ziekenhuis in. Hij zat dan trouw naast me als ik mijn fruitsap (zo noem ik de chemo, dat klinkt wat lekkerder;) ) toegediend kreeg. Soms lazen we een boek, vertelde we wat, maar meestal sliep ik. Het gaf mij een fijn en veilig gevoel als hij in de buurt was.

Vandaag zit hij niet naast me, hij is zelfs niet in het ziekenhuis. Nee, vandaag zet hij me af voor de hoofdingang. Hij vindt het vreselijk om mij als een ‘pakketje af te leveren ‘. Voordat ik naar binnenloop geven we elkaar nog een dikke knuffel. ‘Tot straks. We bellen’. Mijn maag draait zich even om en in zijn blik zie ik de hulpeloosheid. ‘Je kunt het schat’, zegt hij net voordat ik de draaideur in loop. Met mijn rug naar hem toe, zwaai ik met mijn arm. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Eenmaal de draaideur door controleert een medewerker  mijn afspraak en checkt of ik geen coronaklachten heb. Ik vervolg mijn weg door de lange, lege gangen. Mijn blik valt op een winkeltje met haarwerken. ‘Gelukkig’, daar heb ik nu geen tijd voor. Even later arriveer ik op de afdeling. Deze keer mag ik kiezen of ik een stoel of een bed wil. Aangezien ik wel even onder de pannen ben, heeft een bed mijn voorkeur. Inmiddels weet ik hoe het werkt, dus leg mijn spullen binnen handbereik en neem plaats op het bed. Niet veel later komt de verpleegkundige, die ik niet herken door het

Kanker en de angst voor Covid-19
  • Facebook
  • Pinterest

mondkapje en alle andere ‘verpakkingen’, mijn infuus aansluiten. We praten wat en aan haar stem hoor ik dat het Juul is, een oude bekende zal ik maar zeggen. Als mijn fruitsapje loopt, blijf ik alleen achter. Daar lig ik dan, in een kille, kale kamer. Op de gang geen mens te bekennen. Tja Covid-19 maakt het er niet gezelliger op. Onze contacten zijn minimaal; bang voor een besmetting, zeker met mijn lage weerstand. Ik merk dat ik dingen uitstel of ontwijk. Net als een bezoek aan een haarwerkspecialist. Helaas moet ik er aan geloven, want mijn haar begint beetje bij beetje uit te vallen. Toch ga ik liever niet naar een winkel. Maar ja, een kaal hoofd is ook niets.

Ineens krijg ik een ingeving. Echt waar, ik verbaas mezelf;). Ik pak mijn tablet en begin te zoeken naar hoofdbedekking voor vrouwen na chemo. Scrollend over het net kom ik van alles tegen. Tegelijkertijd zakt me de moed in de schoenen. Bah, dit wil ik niet. Ik wil geen haaruitval! De tablet leg ik tussen mijn voeten,mijn hoofd zakt in het kussen en ik sluit mijn ogen; voor even wil ik de werkelijkheid niet onder ogen zien.

Als de verpleegkundige de tweede chemokuur klaar maakt, word ik wakker. Blijkbaar ben ik even weggeweest. Erg? Integendeel, des te sneller kan ik weer naar huis. Juul vraagt of ze nog iets voor me kan betekenen. Ze zijn altijd erg lief hier, dat geeft ondanks deze afstandelijke tijd een warm gevoel. Ik bedank haar, bel mijn man dat mijn tweede infuus loopt en pak mijn tablet weer. Op NU.nl lees ik dat de Covid-19 vaccinaties deze week starten. Het zal nog wel even duren, maar hopelijk krijgen we dan weer wat vrijheid terug. Het zou fijn zijn als we weer bezoek durven te ontvangen thuis. Op een ander tabblad heb ik de site open staan van Belle Bonnet. Zo te zien hebben ze heel mooie chemo mutsjes. Verbaast over alle modellen, stoffen en de afwerking, check ik de voorwaarden. Levering binnen 1 á 2 dagen, veilig bestellen & betalen en in mijn ooghoek zie ik het webwinkelkeurmerk met een beoordeling van maar liefst een 9,5. Dat zit wel snor. Misschien is online bestellen wel dé oplossing in deze coronatijd. Thuis maar eens samen met mijn man kijken wat hij mooi vindt. Hoe zit het eigenlijk met de naden en de dikte van de chemo mutsen? Ik bedenk me dat mijn vriendin, die jaren geleden kanker had en ook chemo mutsjes en doeken droeg, gek werd van de stiksels en de mutsen te plat vond. Voordat ik het in de gaten heb, is ook mijn tweede fruitsapje op. Juul bevrijdt me van alle toeters en bellen. Ze versiert mijn verband met een zonnetje en ziet dat ik chemo sjaals bekijk.

Kanker en de angst voor Covid-19 in 2021
  • Facebook
  • Pinterest

‘Weet je al wat je wil?’ vraagt ze.
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik wil zolang mogelijk mijn eigen haar houden’.
‘Dat snap ik, maar bereid je er op voor dat het heel hard kan gaan’.
Dat weet ik, maar ik wil het niet horen. Komende week is het waarschijnlijk al D-day. Fingers crossed!

Binnenkort het vervolg….



De waardering van www.bellebonnet.nl bij WebwinkelKeur Reviews is 9.5/10 gebaseerd op 1495 reviews.

Pin It on Pinterest

Share This