Blog – 1 maart 2021
De drie maanden zijn om. Vorige week heb ik weer een scan gehad. Ondanks dat ook dit al enigszins routine wordt, wen ik hier nooit aan. Als het moment van de scan nadert, stijgt de spanning in huis. De week tussen de scan en de uitslag is nog erger. We zijn prikkelbaar, allebei. Soms is het lontje zo kort, dat we boos op elkaar worden om niks. Gewoon omdat de tandenborstel op een andere plek staat bijvoorbeeld. Waanzin, maar dat is wat de spanning met ons doet. Is de uitslag goed? Zullen de tumoren geslonken zijn? Of juist niet? Als ze in ieder geval maar niet gegroeid zijn…
Deze vragen, deze gedachten; ze dwalen continue door ons hoofd. Om gek van te worden. We proberen het van ons af te zetten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Vandaag is het d-day, we krijgen de uitslag van de scan. Voordat we vertrekken vraag ik aan mijn man of hij ook een kopje koffie wil. De dagen dat ik de koffie niet lekker vind, zijn gelukkig weer voorbij. Ik kan zo ontzettend genieten van een bakje leut. Het voelt voor mij als een rustmomentje, samen of alleen. Op de dagen na de chemokuur dat ik de koffie niet kan verdragen, heb ik altijd het gevoel dat mijn dag niet ‘compleet’ is. Gek hè, alleen door een koffietje. Langzaam vult de koffiegeur de keuken. Als de laatste druppels zijn doorgelopen, schenk ik de koffie in de mokken en zet ze op tafel. Mijn man heeft de koektrommel al open en kijkt me met een verlekkerd gezicht aan. ‘Die verdienen we vandaag toch zeker?!’ zegt hij. Daar sluit ik me helemaal bij aan.
Langzaam drinken we de koffie op, pakken onze spullen en stappen in de auto. Onderweg zeggen we niet veel, ieder heeft zijn eigen gedachten. Mijn hand leg ik op het bovenbeen van mijn man. Hij kijkt me even aan en geeft me een knipoog. Dat is zijn taal voor ‘we gaan er samen voor, schat’. Ik geef antwoord door voorzichtig in zijn bovenbeen te knijpen. De rest van de rit zwijgen we.
Eenmaal in het ziekenhuis lopen we de lange gangen door. We hoeven niet meer na te denken welke afslag we moeten nemen, de route is inmiddels ‘geprogrammeerd’. Alles heeft zo zijn voordelen.
Ondanks Covid-19 mag mijn man bij het gesprek met de arts zijn als we de uitslag krijgen. Ik moet er niet aan denken om dit alleen te doen. In de wachtkamer houden we elkaars hand vast, ze zijn klam en koud. De planning is ons goed gezind vandaag, na een paar minuten worden we naar binnen geroepen. We kijken elkaar aan, knijpen nog eens in elkaars hand en staan op. Met een diepe zucht loop ik de kamer van de oncoloog binnen. Al voordat we zitten, breekt de arts het ijs. ‘Zó, dat is een diepe zucht… Neem er nog maar een, van opluchting. Het ziet er goed uit’. Mijn mond valt open en ik laat me langzaam op de stoel zakken. Mijn man zit naast me. We kijken elkaar vol ongeloof aan. Ik draai naar de arts en zeg: ‘Dat meen je?’ ‘Ja, mevrouw, dat meen ik. De chemo heeft goed zijn werk gedaan’. Ik wil iets zeggen, maar krijg er niet meer uit dan wat gepruttel. Mijn man slaat een arm om me heen en geeft me een dikke knuffel. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. Er valt 100 kilo van ons af. De waterlanders van geluk rollen over mijn wangen. De arts glimlacht: ‘Laat ze maar gaan, het kan er maar uit zijn’. Rustig pakt hij de scan erbij en legt ons uit wat we zien en hoe het verbeterd is. Deze goede uitslag betekent dat de behandeling door kan gaan. Wie had dat durven dromen?! Voordat we de deur uitlopen vraag ik de arts of ik een huidcrème mag proberen tegen de jeuk en droge plekken. Ik heb er al verschillende gehad, maar mijn huid is zo gevoelig dat ik bijna niets kan verdragen. Op de site van Belle Bonnet zag ik het huidverzorgingsproduct Sooth staan.
Dit is gemaakt van natuurlijke ingrediënten zonder parfum of allergenen, leg ik hem uit. Hij kijkt in mijn dossier, bekijkt de website en geeft toestemming. ‘Probeer het maar eens, je hebt al zoveel varianten gehad zie ik. Hopelijk kun je deze verdragen’. Hij rondt het gesprek af en we lopen de spreekkamer uit. Op de gang pakken we elkaar stevig vast. ‘Dit voelt als een feestdag, laten we dat er ook van maken’, zeg ik tegen mijn man. ‘Dat doen we zeker!’
Op de terugweg stoppen we bij de bakker voor verse gebakjes. Eenmaal thuis zetten we koffie en gaan in de serre zitten. Gebakjes, koffie, zingende vogels in de tuin en een goede uitslag; onze dag kan niet meer stuk. Heel bewust genieten we samen van dit moment. Als alles op is, is het tijd om de lieve mensen om ons heen in te lichten. Sommige bellen we, anderen krijgen een app.
Als we iedereen geïnformeerd hebben, klap ik de laptop open. Mijn man begint te lachen naar me. ‘Zoek je een mooie uit?!’
Mijn glimlach verraadt me. Nu mijn uitslag goed is, ga ik mezelf belonen met een nieuw chemo mutsje. Ik open de site van Belle Bonnet en bekijk het uitgebreide assortiment. Wat zal ik kiezen… weer een leuke sjaalmuts of deze keer een baret, wikkelmuts of pet? Ze hebben zoveel leuke chemo mutsen. Surfend over de site, bedenk ik me dat ze binnenkort vast met de voorjaars- en zomercollectie komen. Misschien kan ik ergens al een sneak-preview vinden van de nieuwe kleuren en dessins. Even kijken op Facebook…Yes!!
Het lijkt me heerlijk om ook in het nieuwe seizoen weer een hip mutsje te dragen. Ondertussen word ik afgeleid van het geblieb en gepiep van mijn telefoon. Zo veel lieve en blije berichtjes komen binnen. Een voor een lees ik ze en zo nu en dan valt er een traan op het telefoonscherm. Dit doet ons zo goed. We kunnen er weer even tegenaan!