Ik ben Victorine Egelmeers, 47 jaar, en ik woon samen met mijn man en 2 zonen (15 en 17) in Haps. Mijn mannen noem ik ze 😉
Op 25 november 2010 veranderde plotsklaps mijn onbezorgde leven in een nachtmerrie.
Een week daarvoor voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst. Toch maar even naar de huisarts gegaan. Hij dacht dat het een cyste zou zijn maar stuurde me toch door naar de mammapoli waar ik dus 25 november (notabene op de verjaardag van mijn oudste zoon die 7 werd) allerlei onderzoeken kreeg en eind van de middag de diagnose borstkanker! Tja, daar zit je dan. Verslagen en niet wetende wat me te wachten staat.
Een week later werd ik al geopereerd, een borstbesparende operatie en de poortwachtersklier die eruit moest. Helaas 2 weken later het nieuws dat er ook in de poortwachtersklier kankercellen waren gevonden maar de snijranden waren schoon, dus dat was goed nieuws. Maar ik moest weer onder het mes om de lymfeklieren eruit te halen. Gelukkig werd me op oudejaarsdag het nieuws verteld dat daar geen kankercellen waren gevonden. Heel fijn, want we gingen nu naar 100% genezing! En toen kwam het behandelplan. Ik kreeg 35 bestralingen, 6 chemokuren en 5 jaar hormoontherapie. We gingen er voor! Het bericht dat ik chemo kreeg hakte er wel in. Ik heb gejankt dat mijn haren er zouden gaan! Vreselijk vond ik dat. Maar goed eerst de bestralingen maar eens ondergaan. Op zich ging dat best goed al had ik op het eind een hele rode, pijnlijke borst en was ik ook best moe! Maar het zat er op.
Ik heb in die periode ook een lotgenoot gesproken en ze vertelde me dat ik veel moest gaan wandelen. Iedere dag een rondje. Klein of groot dat maakte niet uit, als ik het maar deed. Dat was een super goeie tip en kan ik iedereen aanraden! En toen kwam het moment na de eerste chemo dat ik mijn haar er zo maar uit kon trekken. Mijn kapster kwam en ze schoor, onder het toezicht van mijn mannen, mijn haren af. Het viel me reuze mee. Het ging heel goed en ach het had ook voordelen hahaha. Zo was ik met douchen zo klaar en ik hoefde m’n haar niet te föhnen. Ik had een pruik maar die heb ik maar weinig op gehad. Ik vond ‘het ding’ echt verschrikkelijk zitten. Al zagen mijn vriendinnen in eerste instantie niet dat ik de pruik al op had toen we gingen uiteten.  Ik heb veel mutsjes gedragen, dat zat het fijnst en later gewoon niets meer op mijn hoofd. De chemo’s waren wel zwaar. Maar de tijd ging gelukkig voorbij! En na de chemo’s zijn we heerlijk 3 weken met de caravan naar Zoutelande geweest. Toch bleef ik veel last houden van mijn borst en ribben. Toen kreeg ik nog 8 weken hyperbare zuurstoftherapie. Een hele intensieve behandeling waar ik iedere werkdag voor naar Arnhem moest. Maar met resultaat. Langzaamaan begon ik weer met werken en probeerde ik mijn leven weer op te pakken. En dat ging heel goed. Echter in 2013 begon ik weer te menstrueren en bij een hormoongevoelige borstkanker was dit niet wenselijk. Dus zijn mijn eierstokken toen nog operatief verwijderd. Dit heeft toch ook nog wel impact gehad. Maar stiekem was ik ook trots op mijn lichaam dat het weer zo goed was hersteld en weer ‘normaal’ wilde zijn
.
Inmiddels is het alweer dik 10 jaar geleden dat ik het nieuws kreeg en het gaat hartstikke goed met mij. Ik sta weer volop in het leven en sport veel. Ik sta nog ieder jaar onder controle en het blijft altijd spannend en de angst blijft. Ik heb begin 2012 een boek uitgebracht genaamd ‘Victorie’. De overwinning!! Dit is een dagboek van het eerste jaar tot aan de eerste mammografiecontrole. In eerste instantie voor mijn kinderen geschreven zodat ze het later nog eens terug konden lezen maar 2 verpleegkundigen vonden dat ik het uit moest brengen omdat het zo’n puur verhaal is. En nu hoop ik met mijn boekje tot steun te kunnen zijn voor lotgenoten.
Het boek is te bestellen via https://www.bol.com/nl/p/victorie/9200000049224602/?bltgh=qgDG96RFhX8NN8OCu79GYA.4_12.13.ProductTitle
Geniet van iedere dag want het kan zomaar anders zijn!Â
Warme groet,
Victorine